Maar vandaag wel. Want ik ben er nog. Ik leef een leven waarvan ik nooit had durven dromen en ondanks datgene wat ik heb moeten opgeven en achterlaten, heb ik er zoveel voor terug gekregen. Het leven is iets wat niet tastbaar is, maar tegelijkertijd is het zo voelbaar. Want alle keren dat iemand de afgelopen paar jaar een knuffel gaf, of alleen maar een hand op mijn schouder legde, waren tekenen die doorslaggevend waren voor de manier waarop ik met mijn ziekte omging en hoe mijn familie weer een draai kon vinden in het dagelijkse leven.
Het feit dat ik er nu nog ben is te danken aan de medische wereld, zorg, ontwikkelingen en alle artsen die zich inzette om mij een toekomst te geven. Maar de persoon wie ik nu ben en hetgeen wat mij heeft gevormd in de afgelopen jaren is het product van de ongelofelijke steun van een ieder om mij heen. Zij die mijn kamer in het ziekenhuis versierden, meegingen naar de chemotherapie, rondreden in de rolstoel, kaarsjes aanstaken in tijden van onzekerheid en wanneer het maar mogelijk was, naast mijn bed zaten; dat zorgde ervoor dat ik nóóit afgezonderd was van de maatschappij ongeacht mijn positie en toestand. Ik hoorde er altijd bij, hoe confronterend dat soms ook was.
Want ik was anders en ik zal me altijd een beetje anders blijven voelen. Maar dat geeft me energie, om te leven in het nu en om herinneringen te maken. Om mijn leven continu meer kleur te geven, eruit te halen wat erin zit en me minder naïef op te stellen; wie beloofd mij dat ik er over 10 jaar nog ben? De droom dat het leven oneindig is klinkt mooi, maar is een fantasie die niet gekoppeld is aan realiteit.
Mijn liefde en het vertrouwen in het leven heeft een grote klap gehad. Alles viel weg en het enige wat ik overhad tijdens de behandelingen, was de gedachte dat ik wilde dat het zo snel mogelijk afgelopen was. Ik wilde niet meer. Maar dan ga ik met mijn neefje James (3) een dagje naar de dierentuin en wanneer ik aan het einde van de dag terugreis van Arnhem naar Groningen en afscheid neem van James fluistert ie "Ik wil voor altijd bij jou blijven, Lulu." dan besef ik, dat ik blij ben dat het nooit is afgelopen. Dat ik blij en dankbaar ben voor de liefde die ik ontvang. De liefde die alle gebroken stukjes in mijn lichaam zo stevig vastlijmt dat het voelt alsof ik de hele wereld weer aan kan. Ik heb dit nooit willen missen.
In de afgelopen jaren heb ik keer op keer weer dingen van mensen geleerd. Van mijn broer, die laat zien dat het hebben van een beperking niet betekent dat je stil moet staan, maar dat je je kan ontwikkelen. Dat je wel een beperking kan hebben, maar niet beperkt hoeft te zijn, dat je continu je grenzen kan verleggen. Daarnaast hebben mijn ouders me de afgelopen jaren altijd de vrijheid gegeven om mijn eigen keuze's te maken, om me los te laten en zelf de koers van mijn toekomst te bepalen. En wanneer het even niet mee zat, kon ik op ze terugvallen. Ook op mijn zus, die de afgelopen jaren er altijd was als ik iemand nodig had om advies van te krijgen, die me aanmoedigde om mijn universitaire droom achter na te gaan. Mijn vangnet was de basis voor mijn ontwikkeling, door hen durfde ik ook mijn eigen grenzen te verleggen en risico's te nemen.
Maar het verhaal gaat niet om mij als individu, het gaat om de nieuwe kansen die ik kreeg op basis van liefde, vriendschap, familie. Zoals Peter Heerschop het in zijn 'Lieve Marianne' column verwoordde "We hebben alleen elkaar, niets anders dan samen. Het komt altijd weer op liefde neer. Houd elkaar vast, het is uiteindelijk het enige wat we hebben, het is het enige waardoor we er allemaal op vooruit kunnen gaan." Deze steun en liefde, is hetgeen wat mij kracht gaf, mijn familie, vrienden en vriendinnen houvast bood. Het verbond ons allemaal, het verbindt ons nog steeds allemaal, elke dag weer. Samen zijn is het enige dat telt.
Dus bij deze, een ode aan een ieder die heeft bijgedragen en nog steeds bijdraagt aan de persoon wie ik ben en in de toekomst zal zijn. Jullie manier van leven is iets wat voor jezelf misschien niet een opvallende rol speelt, maar in mijn leven een belangrijk aspect is. Jullie vormen mij, en hoeveel ik jullie iets zou willen leren, leer ik elke dag meer van jullie. Jullie laten mij zien, maar vooral voelen, hoe het is om te leven alsof de kanker niet bestaat en nooit heeft bestaan. We kunnen erover praten en huilen, maar het allermeeste lachen. Bedankt voor jaren van onvoorwaardelijke liefde en steun. Bedankt dat jullie mij zien zoals ik ben. Lieve mensen, houd elkaar vast, heb lief en probeer open te staan voor liefde van anderen. Het is het enige dat telt.
Liefs,
Lucinde
 |
| juni 2018, Beijing, China met mama |
