"We horen weer een piep in de longen."
Ik dacht dat ik het niet goed hoorde, het kon toch niet? De scan van vorige maand was goed, alles was rustig en het ging steeds iets beter met me. Praten kon ik niet, dat kostte me teveel energie, maar huilen kon ik wel. Ik raakte volledig van slag en iedereen probeerde me rustig te houden. Ik werd in een rolstoel gezet en ze ging met andere artsen overleggen. Daar zaten we dan, midden in de nacht in een kleine kleine kamer op de spoedeisende hulp precies waar we iets meer dan een jaar geleden ook zaten en hetzelfde nieuws te horen hadden gekregen.
Een tijdje later kwamen ze weer binnen, nadat mama meerdere malen had geprobeerd om het thuisfront te bellen en het nieuws te vertellen, maar wat niet lukte door de slechte verbinding.
"We hebben liever dat ze nu naar het UMCG wordt gebracht, de ambulance kunnen we zo bellen." werd ons verteld door een van de mensen op de spoedeisende hulp.
"Fuck", was het eerste wat ik dacht, angst en verdriet waren de sterkste emoties die ik voelde. Daarnaast was mijn telefoon nog maar 12% en had ik geen oplader bij me. Die twee dingen bij elkaar maakte het natuurlijk 300% kut. Mama vond dat we geen tijd konden verliezen en wilde dat ik nu, hier in Heerenveen, werd onderzocht.
Niet veel later werd ik de kinderafdeling opgereden waar 2 verpleegsters en een kinderarts mij stonden op te wachten.
Ik lag weer op dezelfde kamer, aan dezelfde slangetjes, voor hetzelfde probleem. Het verleden herhaalde zich en alles kwam weer binnen.
Ook de kinderarts ging naar mijn longen luisteren en gelukkig was mijn zuurstofgehalte 97% dat was dus goed. Maar waarom kon ik amper ademen en voelde het alsof ik door een rietje aan het ademen was? Er klopte iets niet, dat wist ik, dat wist mijn moeder en ook de artsen wisten dat. Ik zou hoe dan ook hier niet eerder weggaan totdat mijn ademhaling beter was en ik het meer onder controle had. Toen de kinderarts naar mijn longen luisterde was de piep weg, we verbaasden ons allemaal en wisten niet wat er aan de hand was. Gelukkig was het juist goed dat de piep weg was.
Er werd gekeken naar virussen, misschien een longontsteking en andere griepjes werden tevoren getoverd. Maar alles werd meteen weggestreept, toen de arts even mijn dossier ging bekijken en goed ging nadenken (wat ze natuurlijk al de hele tijd deed) kwam ze tot de conclusie dat dit een bijwerking is van de bestraling. Mijn longen lagen natuurlijk volledig in het bestralingsgebied en hebben een flinke klap gekregen. Zoals de meeste al weten heb ik nu de longen van een 80- jarige die haar hele leven heeft gerookt, wat dus total niet tof is. Het is dus een bijwerking van de bestraling. Normaal komen die bijwerkingen van de bestralingen, naast het moe zijn en een pijnlijke slokdarm, pas een paar jaar later, maar bij mij begint het dus al veel eerder. Iets wat de arts totaal niet had verwacht.
Fijn dat het niks met de groei van tumoren te maken had, maar wel vervelend dat ik aan dit soort dingen zal moeten wennen. Het proces (verslechtering van de longen) is iets eerder begonnen dan verwacht en daar kunnen we verder niks aan doen, jammer genoeg. Het is eigenlijk een soort onverwachte hyperventilatie aanval, daarnaast krijg ik dan ook veel pijn.
Het is altijd eng als ik plotseling zo iets krijg, of weer ontzettende pijn, waar ik de laatste paar week elke avond mee zit. Dan zit ik meestal wel 3 uur lang op de wc. Het is nu eigenlijk al een vast iets geworden in ons dagelijkse leven. De kruik en de pijnstillers liggen voor het grijpen en wanneer mensen zien dat ik vlug naar beneden kom weten ze al meteen wat er aan de hand is.
Het is gewoon normaal.
