Daar gaan we dan!

Dit stukje schreef ik zondagavond, niet wetende  dat ik de volgende dag al mijn uitslag zou krijgen. Mijn bedoeling was eigenlijk om dit maandag te plaatsen, maar door alle vreugde lukte het niet om het nog online te zetten.. Ik weet dat ik de uitslag nu heb een een gedeelte van de tekst niet meer van toepassing is, maar ik wilde heel erg graag dit met jullie delen. De kanker zal altijd bij me horen, maar dat zal me er niet van weerhouden om mijn leven te leiden zoals ik dat wil.

Ik zou graag willen dat ik ooit zou kunnen zeggen dat ik 100% kanker vrij zal zijn. Helaas zal dat nooit het geval zijn. Hodgkin laat altijd sporen achter en blijft altijd. Dit betekent niet dat ik de rest van mijn leven aan behandelingen vast zit. Ik word wel veel beter onder controle gehouden de rest van m'n leven en zal de rest van mijn leven naar het ziekenhuis moeten. Zodra de tumoren groeien of er weer bij komen zal het ziekenhuis er meteen bij zijn. Ik zal verder leven met longen van een 80-jarig persoon die z'n hele leven heeft gerookt, dit zal nooit meer beter worden. Bij patienten die bestraald zijn in het thorax gebied wordt er vaker long- en borstkanker gevonden. Daarnaast is er een grote kans dat ik hartproblemen zal krijgen, doordat een gedeelte van mijn hart in het bestralingsgebied lag. Mijn darmen zijn tien keer niks door de chemo en zorgen ervoor dat ik extreme pijn heb. We weten niet of dit ooit overgaat.

Maar leven? Leven zou ik als geen ander mogen. Leven zal mijn leven leuker en beter maken. Maar dan bedoel ik wel écht leven. Genieten en leuke dingen doen, dat is leven. Nu ik weet dat het zo over kan zijn, wil ik zo graag leven. Doen wat kinderen van mijn leeftijd doen. Ik zeg wel kinderen, maar eigenlijk voel ik mijzelf geen kind meer. In een hele korte tijd werd ik gedwongen om volwassen te worden en om keuzes te maken die iemand van mijn leven eigenlijk niet hoort te maken, überhaupt niet over na hoort te denken. Ik ben gaan denken en leven als een volwassene. Oké, oké, natuurlijk heb ik zo mijn momenten en lijk ik wel een klein kind, maar of ik mijzelf nog kan vergelijken met anderen van mijn leeftijd? Nee, dat niet meer. Ik leef een heel ander leven en heb een hele andere kant gezien van het leven, eentje waarvan je hoopt dat niemand die ooit hoeft te zien. Vooral geen kinderen. Je hoort te genieten, genieten van die vrijheid die je nu nog hebt. Genieten dat je op dit moment nog vrij weinig zorgen hebt in tegenstelling tot later. 

In zo'n weekje als deze lig ik vaak 's nachts wakker en denk ik na over wat er allemaal is gebeurd in het afgelopen halfjaar. Aan de dingen die ik heb gemist, maar ook zeker aan alles wat ik heb meegemaakt. Ik kan niet zeggen dat ik nooit huil. In het begin huilde ik nooit of vrij weinig. De laatste tijd krijg ik steeds meer besef van de hele rollercoaster waar ik in zit. Nog steeds vind ik het moeilijk om te laten bezinken, maar stukje bij beetje komt het besef en soms, heel, heel soms, kan ik mezelf erbij neerleggen. Kan ik het accepteren. Dit is mijn leven. De kanker hoort bij mijn leven en zal er altijd een stukje bij horen blijven. Ik ben een ervaring rijker, een heleboel haren minder, maar een veel sterker persoon. En daar ben ik trots op. En wat de uitslag ook mag zijn, goed of slecht. Ik ben er. Ik leef en ik geniet zo vaak mogelijk van het leven, van mijn leven.