Gisterochtend was het zover, mijn port-a-cath zou er uitgaan. Ik had er zin, ik zou eindelijk van dat ding af zijn. Eigenlijk zou hij er pas rond de herfst uitgaan, maar ik had er pijn aan dus het was verplaatst naar mei. Helaas kreeg ik steeds meer pijn en is besloten om hem er zo snel mogelijk uit te halen, dat werd dus 20 februari.
Om 9 uur moest ik me melden en werd ik naar afdeling L1 gebracht. Omdat ik op de spoed lijst stond was er niet echt duidelijk wanneer ik aan de beurt was. Later werd ons verteld dat ik rond half twaalf waarschijnlijk aan de beurt zou zijn. Met de nadruk op waarschijnlijk, want het kon alsnog pas in de avond gebeuren. Rond twaalf uur kwam de verpleger naar me toe en vertelde dat ik me kon klaar maken. Eenmaal klaar kwam hij weer en bracht me in bed naar de Kinder PACU. Ook daar moest ik nog lang wachten. Artsen kwamen kijken en zich voorstellen en daarna mocht ik naar de operatie kamer. Ik had er zin in. Ik was blij en opgelucht. Eindelijk dat ding eruit. Ik voelde geen zenuwen. Deze operatie stelde immers niks voor vergeleken bij de andere die ik heb gehad. In de operatie kamer maakte iedereen zich klaar en vertelden ze wat ze allemaal gingen doen. Na een tijdje was het zover en ging ik onder narcose. Ik had geleerd van de vorige operaties dat "hoe je in een operatie gaat, je er ook weer uit komt"
Dit keer was dat niet zo...
We waren er allemaal vanuit gegaan dat ik gewoon goed uit de operatie zou komen en dat we weer snel naar huis konden. Helaas was dat niet het geval. Het was een drama. De ergste operatie. De operatie was goed gegaan, maar ik had heel, heel, heel veel pijn. Ik kreeg een morfine shot en daarna nog een. Die hielpen beide niet. De verpleegsters begrepen het niet. De chirurg en de anesthesist kwamen kijken. Ook die begrepen het niet. Er was paniek. De chirurg had zelfs tijdens de operatie nog verdoving gegeven. Na een tijdje besloten ze om me een heel raar spul te geven. Dit zat in een zak en werd via het infuus gegeven. Dit hielp, gelukkig. Ik was totaal van de wereld en viel in slaap. Eindelijk. Toen ik wakker werd waren we 4 uur verder. Normaal lig je ongeveer een half uur op de uitslaapkamer. Ik lag er 4 uur.
Daarna zou ik teruggaan naar de afdeling, maar die was gesloten. Ik werd toen naar M1 gebracht. Hier had ik al een keer eerder gelegen. Mijn moeder wilde absoluut niet dat ik zou blijven, want in het weekend zijn er vaak niet genoeg verpleegsters en is het niet fijn om in het ziekenhuis te zijn. In de avond mocht ik gelukkig naar huis, als ik me beter voelde. Ik was heel slaperig en stoned maar de pijn was onder controle.
Van het ziekenhuis kregen we pijnstillers mee en tips. Nu lig ik thuis op de bank onder m'n dekbed. Ik heb nog wel pijn, maar het is te hebben. Ik wilde heel graag mijn port-a-cath houden. Die ligt nu naast me. Het is heel gek om hem nu in m'n handen te hebben in plaats van onder m'n huid. Hij is best wel zwaar en groter dan ik had gedacht. Er zit nu geen rare bobbel meer bij mijn rechter schouder, maar wat verband.
Over twee week, 5 maart, heb ik een aantal scans. Hier ben ik best zenuwachtig voor. Deze zijn heel erg belangrijk want die zullen vertellen hoe het er nu voor staat. En of alles goed is en ik kankervrij ben.
X
PS: ik zal nog wel een foto plaatsen, maar ik typ dit op m'n telefoon dus dan lukt het niet, haha
