Hoe het allemaal begon..

Al twee jaar lang ging ik bijna één keer per week naar het ziekenhuis of de huisarts. Ik voelde me niet fit en had vele klachten. Het begon allemaal in oktober 2012 toen ik na weken van buikpijn en vele bezoeken aan de huisarts doorgestuurd werd naar het ziekenhuis voor een echo, toen deden ze de ontdekking dat er een cyste bij mijn eierstokken zat. In de meeste gevallen is een cyste onschuldig en krimpt hij vanzelf, dat dachten ze ook bij mij. Helaas kreeg ik steeds meer pijn en werd ik op 1 december 2012 opgenomen voor een spoed operatie. Tijdens de operatie bleek de cyste zo groot als een sinaasappel te zien. Gelukkig konden ze deze makkelijk wegbranden en kon ik de dag daarna naar huis. We dachten dat alles nu klaar was en ik gewoon weer verder kon. Maar een nierbekkenontsteking, voedselvergiftiging en een nieuw cyste volgden.

In die periode was ik heel veel aangekomen, terwijl ik juist veel minder at. Er klopte iets niet, dus verwezen ze me door naar de kinderarts in het Tjongerschans. Na vele onderzoeken kwam er nog steeds niks uit, maar we wist 100% zeker dat er iets aan de hand was, helaas kon niks dat bevestigen. Een verwijzing naar het UMCG kwam al snel daarna. Na de zomervakantie ging ik bijna wekelijks naar het UMCG voor dagopnames, gesprekken, echo's en andere onderzoeken. Ook hier kwam weer niks uit. Ik kon het niet geloven. Ik voelde me zo zwak en machteloos. Het klopte gewoon niet. 

Omdat ook mijn moeder niet kon geloven dat er niks aan de hand was gingen we naar een speciale praktijk waar je je kan laten opmeten als er moeilijk of geen diagnose boven water is te krijgen. Uit deze opmetingen bleek dat er wel degelijk wat aan de hand was met mij. Er zou een bacterie in mijn darmen zitten. De enige manier om deze bacterie weg te krijgen is om een heel streng dieet te volgen. Het zogenaamde Candida dieet. Dit betekent dat je geen suikers, koolhydraten en schimmels binnen mag krijgen. Ik was hier heel netjes mee begonnen en hield me heel goed aan alle regeltjes. Voor mijn gevoel ging ik me ook daadwerkelijk beter voelen. Nou weet ik niet of dat echt was of omdat dat gewoon tussen de oren zat. Ik dacht dat dit DE oplossing zou zijn. 

Bij alle onderzoeken in de ziekenhuizen en bij de praktijk was al gebleken dat ik een heel slecht/zwak immuunsysteem had, maar hier was nooit verder op in gegaan. Als ze dat wel hadden gedaan dan waren ze er misschien toen al achter gekomen. Nog steeds snappen we niet waarom de artsen telkens in de verkeerde hoek zaten. Er werd mij steeds maar weer verteld dat ik vitamine pillen moest slikken, dat ik moest uitkijken voor infecties. Maar we kunnen de tijd niet terug draaien en het is nu eenmaal zo gelopen. Al met al was ik al dik twee jaar voor mijn diagnose aan het kwakkelen met mijn gezondheid. 

In die twee jaar heb ik natuurlijk zelf ook veel lopen nadenken over wat het misschien zou kunnen zijn, maar kanker is nooit in mijn hoofd opgekomen. Je zou eerder denken dat het iets chronisch is of een vermoeidheidsziekte.

Zo zie je maar weer dat alles anders kan lopen en dat je soms helemaal het verkeerde padje op wordt geleid. Ook al wordt er gedaan alsof er niets met je aan de hand is, kan het maar anders zijn. Het beste is om te kiezen voor wat jij denkt dat het beste is. Als jij ergens zeker van bent, dan moet je ervoor gaan.