Op 17 oktober knipte ik het grootste gedeelte van mijn lange blonde lokken af
Op 22 oktober verloor ik al mijn haren
Ik mis mijn haar heel erg. Hoe vaak ik het ook zeg, het wordt er niet minder op, het blijft stom. Elke avond en ochtend was het in het begin heel erg confronterend, als ik mezelf dan zag ik de spiegel zonder haar op m'n hoofd. Als eenmaal je haar eraf is dan hoor je echt bij de club. Dan is het duidelijk te zien dat je kanker hebt. In het begin deed ik er nogal laks over, dat ik m'n haar zou verliezen. Zelfs op het moment dat mijn haar eraf werd geschoren, deed het me nog vrij weinig. Natuurlijk was ik gespannen, bang, maar op dat moment had ik nog niet het besef dat ik voor een tijd kaal zou zijn, dat mijn haren er allemaal af moesten, niet zomaar een paar centimeter. Ik wilde perse dat alles werd gefilmd. Dus toen het moment daar was, was het eerst wat ik pakte mijn camera. Het is toch best wel bijzonder als je kaal gaat.
Ik koos er bewust voor om mijn haar in stukken eraf te halen. Op 17 oktober is mijn haar tot een bob lijn geknipt. helaas zat het de volgende dag al helemaal in de knoop. Je kon er niks meer mee. Het was geen eens haar meer. Het begon te verkleuren, alsof het verbrand was, en het voelde aan als stro. De kapster, tevens een goede vriendin van m'n moeder, zei dat ze m'n haar er pas volledig af zou halen als ik haar zelf zou opbellen. Ik moest het moment kiezen. Dus toen belde ik haar op en vroeg of ze m'n haar eraf wilde scheren.. Best gek. Maar ik snap wel waarom ze wilde dat ik het bepaalde. Het was mijn haar, dat was van mij. Maar op dat moment niet meer. Het liet los en viel uit. Elke ochtend werd ik wakker met haren op m'n kussen, en niet een beetje ook. Als ik even ging zitten vielen er haren af, als ik m'n tanden aan het poetsen was vielen er haren uit en zelfs als ik met m'n handen tegen m'n hoofd aan drukte omdat ik ze zo graag wilde houden, vielen ze uit. De chemo hakte erin en zorgde ervoor dat ik kaal werd, dat een van mijn grootste nachtmerries uit kwam.
Meteen toen ik thuis kwam pakte ik m'n laptop erbij en kocht heel veel mutsjes. Op dat moment was ik nog heel erg tegen het dragen van een pruik. Het laatste wat ik wilde was een pruik. Maar na een tijdje ben ik toch maar een pruik uit gaan zoeken. Ik was er helemaal klaar mee dat iedereen dacht dat ze zomaar minuten lang naar me mochten staren, omdat ik ziek was.
Samen met mijn beste vriend Jeffrey zocht ik een pruik uit. Wat was dat een ervaring zeg. Ik had geen idee wat ik moest verwachten, maar wel al een idee wat voor soort pruik het moest worden. Ik wilde blond, en sowieso tot over m'n schouders. Het liefst zou ik natuurlijk een pruik willen die precies hetzelfde was als mijn oude haar, heel blond en heel lang. Maar ik snapte heel goed dat dat niet kon.
Toen ik de eerste pruik opzette kon ik mezelf bijna niet meer herkennen. Ik was zo gewend geraakt aan mijn kale bowlingbal, dat ik amper kon geloven dat ik dat was. Daarna paste ik nog een aantal pruiken. Waarvan een paar gemaakt waren van echt haar, en een paar van synthetisch haar. Wat ik heel gek vond, is dat ik de pruiken van echt haar heel erg vond jeuken en het zat me toch niet lekker dat ik het haar van iemand anders op mijn hoofd had. Uiteindelijk viel mijn keuze op pruik 1, een blonde pruik, met wat slagen die tot over mijn schouders kwamen en van synthetisch haar waren. Jeffrey had heel erg geholpen en zei duidelijk welke pruiken ik wel en niet mocht nemen, thanks, Jeff!
Het grappige is dat ik nog steeds vaak denk dat ik haar heb. Bijvoorbeeld als ik een shirt aan doe, dan haalde ik vroeger altijd mijn haar even onder m'n shirt vandaan. Elke ochtend als ik m'n kleren aandoe doe ik dat nog steeds, dan aai eigenlijk de lucht, want daar zit natuurlijk niks meer. Maar helaas heb ik ook de momenten dat ik het allemaal even kwijt ben. Dat ik midden in de nacht wakker word en dan ga huilen omdat ik m'n haar zo mis. Eigenlijk raak je er nooit aan gewend, het idee dat je kaal bent terwijl je dat helemaal niet hoort te zijn.
Maar lieve, lieve pruik. Wat ben ik je dankbaar voor de keren dat we samen buiten waren, het hard waaide, maar jij toch op mijn hoofd bleef zitten. Wat ben ik je dankbaar dat je me vrouwelijk laat voelen en wat ben ik je zo ontzettend dankbaar voor het wegnemen van mijn ziekte voor de buitenwereld.
En lieve, lieve haartjes. Wat mis ik jullie en wat had ik jullie graag nog willen hebben. Wat had ik jullie graag paars willen verven.. Helaas ben ik jullie verloren toen ik ziek werd, maar ik zal jullie allemaal weer terug krijgen als ik beter ben.
Funfact: als ik mijn pruik niet op heb, voelt het altijd alsof ik nat haar heb. Terwijl ik geen eens haar heb ;)
*Foto's gemaakt door Fardo Dopstra. Haar site vind je hier!