Als er in een horrorfilm een muziekje wordt opgestart, dan weet je eigenlijk al dat er iets engs gaat gebeuren. Toen bij mij het muziekje werd gestart en ik me ging voorbereiden op de klap, kwam die niet. Nou ja, hij kwam wel, maar ik voelde hem niet. En nog steeds voel ik hem niet, het muziekje speelt nog en ik wacht nog op de mentale klap.
Vaak kreeg ik de vraag of ik bang was, bang voor chemo's, operaties, de kanker. Mijn antwoord daarop was altijd: "Ik heb geen keus, het moet wel, anders ga ik dood." Het enige waar ik echt bang voor was, dat was de dood. Ik wilde niet dood, ik was pas 15, dan hoor je toch niet dood te gaan? Dus ik moest wel, ik moest wel die operaties, chemo's, bestralingen ondergaan om weer beter te worden.
Ik zou anders degene zijn die weg zou gaan en iedereen achter me zou moeten laten. Terwijl iedereen op school bezig was met werken aan zijn of haar toekomst, was er misschien geen toekomst meer voor mij, tenzij ik zou gaan vechten en hulp zou krijgen van Chemo Casper en Radio Robbie.
In het begin vond ik alles oneerlijk. Waarom overkwam mij dit? Wat had ik verkeerd gedaan? Nou kun je daar lang over blijven nadenken, maar je komt er niet verder mee. De mensen in mijn directe omgeving weten dat ik heel erg veel heb lopen piekeren. De gedachte "Everything happens for a reason." bleef maar in mijn hoofd zitten. Ik wilde weten waarom ik dit kreeg. Het antwoord daarop kwam nooit. Het enige wat de artsen mij konden vertellen was dat ik "dikke vette pech" had. Natuurlijk zal er altijd een klein deel van mij er proberen achter te komen waarom ik dit heb gekregen, ook al is dat eigenlijk onmogelijk.
We zijn nu een aantal maanden verder en ik ben inmiddels 16, heb de chemo's en bestralingen gehad, maar ben nog aan het vechten tegen Mr. Hodgkin. Vergeleken met toen ben ik nu veel positiever en vrolijker. De kuren sloegen redelijk aan en de scans laten positieve resultaten zien. Heel langzaam probeer ik weer een normaal leven te lijden. Dat gaat met ups en downs. Soms heb ik een hele goede dag en soms een hele slechte. Ik zit nog thuis, maar ben wel druk met huiswerk van school bezig, heel veel slapen en af en toe bak ik even een cake.. hahaha. Ik probeer voor mezelf een zo vast mogelijk ritme te maken, een soort schema. Helaas slaap ik veel, eigenlijk het grootste gedeelte van de dag. Dit moet ook wel, want m'n lichaam moet weer heel erg aansterken. Je kan op z'n zachts gezegd wel zeggen dat m'n lichaam van binnen helemaal kapot is gemaakt. Maar je moet kwaad met kwaad bestrijden, toch?
De afgelopen maanden heb ik veel dingen geleerd. Geleerd wie mijn vrienden zijn en wie niet. Geleerd om niet teveel van jezelf te vragen. Geleerd om "nee" te zeggen. Maar vooral geleerd om te genieten. Iets wat ik veel te weinig deed. Ik was vaak chagrijnig en sloot mezelf vaak op op m'n kamer. Je moet jezelf niet afzonderen van de wereld, je moet vrienden maken en contacten onderhouden. Je wilt toch niet vergeten worden als je er eenmaal niet meer bent? Je wilt toch niet dat al jouw voetsporen voorgoed verdwijnen? En als mensen je dan onthouden, zorg dat ze dan een goede herinnering aan je hebben.
 |
This... is how it all started.. - 24 September 2014 - Kinder Intensive Care UMCG - |
