Het zware leven van een postbode...

Ja hoor. Het is weer zo ver. Het is ochtend, ik ben alleen thuis, lig  nog in bed en de bel gaat. Pfff, vast weer een pakketje. Ik maar uit bed, deur opendoen en ik zie gewoon de schrik van de postbode op z'n gezicht. Even wist ik niet waarom hij zo raar naar me keek, maar toen schoot het me te binnen. Want daar sta ik dan, kaal, in m'n Ed Sheeran/One Direction pyjama, op knalroze varkenspantoffels en nog half aan het slapen. Op een zo normaal mogelijke toon probeer ik "Goedemorgen" te zeggen. Rustig neem ik maar het pakketje van de postbode aan en doe alsof er niks aan de hand is, maar zodra ik m'n handtekening aan het zetten ben voel ik die man z'n ogen branden in m'n achterhoofd. Wanneer de deur dicht is, het busje uit het zicht is, loop ik weer naar de woonkamer. Eenmaal daar aangekomen doe ik een dansje van vreugde, lach me helemaal stuk en aai m'n hondje een paar keer extra over z'n dikke hoofd. Want weer is het me gelukt om iemand zich kapot te laten schrikken. Niemand verwacht natuurlijk dat er om acht uur 's ochtend een kale tiener in haar vreselijke pyjama de deur opendoet. Dit soort momenten zijn echt geweldig. Ik weet gewoon dat ik die man de rest van de dag aan het denken heb gezet.


"Zou dat meisje ziek zijn"

"Zou ze kanker hebben"

"Hoe oud zou ze zijn"

"Waarom draagt ze een One Direction pyjama"

Ja, hier kick ik echt op. Daarom vind ik het ook geweldig om met vrienden naar het bos te gaan, dat ik dan in de rolstoel ga zitten en zodra er een groepje mensen langs loopt, snel uit de rolstoel stap en een sprintje trek. Oké, een sprintje trekken is te overdreven, want dat kan ik natuurlijk niet. Maar de gezichten van die mensen zijn echt priceless op het moment dat ik die rolstoel uit stap. Ik voel me dan altijd een soort "Benidorm basterd", hahaha.

Voordat ik mijn pruik had droeg ik alleen maar mutsen en bond ook bandana's om m'n kale bolletje en als ik dan met vriendinnen ergens was en het was erg warm trok ik ook wel eens m'n muts eraf. Soms schrokken mensen daar wat van, maar op dat moment dacht ik ook echt van ja, wat boeit het ook. Ik bedoel, ik mag toch zelf weten of ik kaal wil rond lopen en hoef even niet te denken of andere mensen dat wel "OK" vinden. Want geloof me, zo'n muts is kneiter warm en een pruik kan soms ook best gaan zweten, hahahaha....

Maar ja, de aankomende weken zal ik nog wel even doorgaan met het laten schrikken van postbodes, ik denk dat na een paar week elke postbode zo'n beetje bang is om nog iets bij ons af te leveren, hahaha. Maar ik geniet ervan, en zo zie je maar...

"Elk nadeel heeft z'n voordeel"