Ik schrijf nu, mijn laatste bericht van 2014.. een jaar wat voor mij een groot dieptepunt was..
Hoe anders kan een jaar wel niet lopen... We dachten juist dat dit het jaar zou zijn waarin ik eindelijk klaar zou zijn met al die ziekenhuisbezoeken, bleken het er alleen maar meer te worden.
Ik weet nog dat toen ik op de kinderafdeling in het Tjongerschans in Heerenveen lag, ik tegen mijn moeder zei: "Wil je een briefje schrijven voor morgen, ik heb dan een Frans proefwerk en denk niet dat ik vandaag nog veel kan leren." Dat briefje hoefde ze uiteindelijk nooit te schrijven, wel moest ze een telefoontje plegen vanuit het UMCG in Groningen, wie had dat gedacht.
Ik weet nog dat ik in de week van mijn diagnose, eigenlijk naar de kapper zou gaan om mijn haar te laten verven met wat plukjes roze erdoor. Dat is er ook nooit van gekomen, het was immers niet meer nodig want ik moest gedwongen kaal. Ja, ik weet het. Roze? Apart, raar, gek, maar dat is wie ik ben. Ik verfde mijn haar wel vaker in een aparte kleur. Dat vond ik leuk, avontuurlijk, hahahahah. Nu zit ik in plaats van af te tellen wanneer ik naar de kapper kan, af te tellen tot wanneer ik mijn eigen haar weer in een staart kan dragen.
Ik weet nog zo goed dat ik Annemijn, een van mijn beste vriendinnen, belde vanuit het UMCG om te vertellen dat ik ziek was, heel erg ziek zelfs. Nooit had ik gedacht dat ik zo'n telefoontje zou plegen. En toen het eenmaal moest en ik nog maar vijf minuten had om iemand te bellen, wist ik niet wat ik tegen diegene moest zeggen. Het was een moeilijk moment, het was eng, maar tegelijkertijd vond ik het heel fijn om haar zelf dit nieuws te vertellen.
Als dit alles niet was gebeurd, hoe zou ik er dan uitzien? Misschien had ik dan wel paars haar, misschien had ik dan al mijn geweldige "Internet friends" kunnen ontmoeten, misschien was ik dan nu, op dit moment groots mijn 16e aan het vieren. No one knows..
Maar ik ben blij, want vandaag was een goede dag. Ik was niet moe, kon het volhouden en heb gelukkig mijn verjaardag kunnen vieren met vrienden en vriendinnen.
De afgelopen maanden heb ik heel veel steun gehad van jullie allemaal. Of ik je nou persoonlijk ken of niet, ik ben iedereen heel dankbaar voor alle lieve kaartjes, cadeautjes, berichtjes en vooral alle LIEFDE EN KRACHT. Zonder jullie, mijn "supporters", was ik nooit zover gekomen en nooit zo positief gebleven.
Ik ben er nog niet, maar ik weet dat het goed gaat komen. Het duurt nog even, maar ik kan wachten, nu wel.
"The only way is up!"
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
