Terwijl al mijn vrienden en vriendinnen zich in de afgelopen maanden hebben ontwikkeld tot mensen die ik soms niet meer herken, ben ik blijven hangen in de tijd voor mijn ziekte. Maar die tijd is niet meer. Iedereen heeft nieuwe vrienden, nieuwe vriendengroepen en leeft in de tijd. Mijn tijd staat stil, ook al is er heel veel veranderd aan mij. Het voelt niet alsof er al maanden voorbij zijn, eerder weken dagen. Het ging allemaal iets te snel om het goed tot me te laten doordringen, om te beseffen dat het leven nu anders is. Dat ik achter de tijd aan loop.
Weet je hoe gek het is om 2 week opgesloten te zitten op een geïsoleerde ziekenhuiskamer en dan voor het eerst weer naar buiten te mogen. Ik mocht niet van mijn afdeling af, ik mocht geen raam open zetten. Voor het eerst weer frisse lucht. Eenmaal buiten voelde het alsof ik op een hele andere planeet was beland.
2 week klinkt dan heel kort, maar als je alleen op zo'n kamer ligt en niet zelfstandig uit bed kan, dan zijn de dagen wel heel lang.
Ik zou zo graag willen dat ik terug in de tijd kon, dat ik mee kon groeien met mijn vrienden, dat ik alle dingen die zij meemaken ook kon meemaken. Ik merk ook dat mensen mij geen dingen meer willen vertellen, omdat ze bang zijn dat ik me dan rot ga voelen omdat ik daar niet bij was. Dat is niet zo. Ik vind het juist fijn als mensen mij dingen vertellen, dan voelt het toch alsof ik erbij was, haha.
School mis ik ook heel erg, ik ben dit jaar amper naar school geweest, want ik kreeg mijn diagnose in het begin van dit schooljaar. Voor de meeste vakken had ik nog geen eens één toets gemaakt. Thuis verveel ik me echt heel erg. Vakantie is leuk, maar niet als het zo lang is en als je vaak alleen bent. Ik hoop dat ik de aankomende periode thuis veel schoolwerk kan doen, dan heb ik wat afleiding en "vermaak", voor zoverre je school "vermaak" kan noemen.
#Update
De bestralingen gaan snel, het zit er al bijna op. De moeheid is elke keer anders. Soms dan ben ik heel erg moe dat ik de hele dag door slaap, maar soms dan merk ik daar niks van. Zaterdag kon ik zelfs na de bestraling, naar het centrum van Groningen om nog even te winkelen.
Er waren wat problemen met het masker, maar dat is allemaal opgelost en de bestralingen verlopen nu "soepel", als ik het zo mag noemen, haha.
Ook had ik nog getrakteerd in het ziekenhuis.. Ik hoop dat Job & co. blij waren met hun chocoladetaart, hahahahahahahahahahahahahahahahahahhahahaha.
Hieronder een foto samen met mijn neefje, we hadden even van "coupe" gewisseld..
