6.11.14

"Without you I'll never make it out alive."

"But I know, yes I know, we'll be alright."

We hebben allemaal wel iets wat heel speciaal is, wat alleen van ons is en wat bijna niet uit te leggen is hoe speciaal het eigenlijk nou is. Na al die jaren ga ik proberen om uit te leggen waarom dit zó speciaal voor me is dat ik er 24/7 mee bezig ben, er alles voor doe om ze te zien en het eigenlijk een best wel groot deel van mijn leven beïnvloed. Een heel groot deel..

Ik praat hier namelijk over One Direction, ja ik weet het, die "gay band" of niet soms? Dat is toch wat iedereen denkt? En als je alleen al zegt dat je een nummer van ze "goed" vindt, word je meteen vies hard uitgelachen. Maar niemand weet waarom ze zo ontzettend bijzonder voor me zijn en het liefst wil ik het ook niet vertellen, maar ik vind het een beetje moeilijk om een blog te schrijven over mijn ziekte en niet te schrijven over de personen waarvoor ik het eigenlijk allemaal doe.. Zonder hun was deze hele blog er niet. Nee, geen grapje. Ja, lach maar. Als je me suf, stom, dom, hopeloos of idioot vindt, dan raad ik je aan om nu maar op het kruisje rechts boven in de hoek te klikken. Alvast bedankt.

Het begon allemaal een paar jaar geleden als een heel "onschuldig" iets. Ik zat weer eens op Youtube rond te surfen en belandde bij de X-Factor UK pagina. Ik keek altijd al naar X-Factor en kon het natuurlijk weer niet laten om ook hiervan filmpjes te kijken. Een paar uur later was ik verkocht. Ik was helemaal weg van ze, in zo'n korte tijd. Vanaf dat moment is het eigenlijk alleen maar erger geworden, op een positieve manier voor mij, maar voor de mensen in mijn omgeving best irritant, denk ik. Ik was dag en nacht met ze bezig. Kon geen minuut zonder ze. Ik weet zelf niet hoe het zo erg is geworden. Het is echt een obsessie. Maar hoe gay die vijf jongens er ook uit zien in jullie ogen, hoe stom ze soms ook doen, ze zijn echt mijn houvast. Ze zijn echt alles voor me. Daarom vind ik het ook best moeilijk om er in het openbaar over te praten. Omdat het iets is dat zo dichtbij me staat, maar tegelijkertijd ook zo ver weg.

Vooral toen ik ziek werd, ongeveer twee jaar geleden toen het allemaal wat slechter ging, waren ze echt alles in mijn leven. Het enige waarvan ik nog kon genieten en het enige dat mij echt blij maakte. In 2013 kon ik ze eindelijk zien, samen met mijn stiefzus. De avond was geweldig, ondanks dat m'n camera (of eigenlijk m'n moeders camera, nogmaals sorry) kapot ging. Gelukkig kwamen ze in 2014 terug, twee keer zelfs! En beide keren was ik erbij. Mijn familie gaf me ook nog eens VIP kaarten, mijn twee dagen waren echt geweldig. Het is gewoon niet te beschrijven hoeveel ze voor je betekenen, totdat je opeens echt ernstig ziek wordt. Dat ook de buitenwereld opeens begint te zien dat ik echt niet zonder die jongens kan, dat ik ze echt nodig heb nu ik waarschijnlijk door een van de zwaarste periodes in mijn leven ga. Zij zijn het waarvoor ik het doe, die stomme rot chemo's en die stomme operaties, allemaal voor hun. En ja, ik ben nu keihard aan het janken nu ik dit schrijf. Waarom weet ik niet.

Het is zo gek dat vijf mensen die je helemaal niet kent, die geen idee hebben wie je bent, zoveel voor je kunnen betekenen. Ik doe alles voor die jongens en iedereen mag me gek noemen als ik vaker naar "hetzelfde" concert ga, het is mijn keuze, mijn leven en mijn beslissing. Ik haal daar mijn geluk en plezier uit, wat andere mensen misschien uit hun sport, werk of hobby halen.

Het is gewoon zo ontiegelijk frustrerend dat het niet tot mensen door kan dringen dat ze echt alles voor me betekenen en dat ik keer op keer word uitgelachen als ze zien dat ik ook naar die "gay band" luister. Als zij er niet waren was ik hier misschien al niet meer geweest.

En ik hoef van niemand te horen dat ik doordraai of niet spoor, de enige die niet sporen zijn de mensen die zelfs, nadat ik zo'n beetje alles heb confessed, nog steeds niet geloven en snappen dat dit mijn leven is. Zij zijn mijn leven, het leven dat op dit moment zo rot is en wat je niemand toewenst, maar toch zorgen zij ervoor dat ik kan lachen.

Hoe ziek ik ook mag, niemand kan en mag dit van mij afpakken. Zelfs kanker niet.

"Wherever you are is the place I belong."