7.11.14

"Van Rick, voor alle zieke kindjes."

Je zou denken dat het op de afdeling kinderoncolgie, waar alle kinderen hun chemo krijgen, een echte trieste bende is. Maar dat is het totaal niet. Nog nooit heb ik me ergens zo op m'n gemak gevoelt als daar. Overal zie je kleine kindjes rond rennen en racen op hun mini "John Deere" trekkertjes. Je weet gewoon dat die kinderen waarschijnlijk geen idee hebben van wat er aan de hand is, ze zijn nog veel te jong om zoiets mee te moeten maken. Zelf kan ik meepraten met de verpleegsters en oncologen en snap ik ook echt in wat voor een zwaar traject ik zit, maar die kinderen, die nog maar net kunnen praten of nog helemaal niet, hebben geen benul van hun situatie. Dat is misschien maar beter ook.

De meeste kinderen op de poli hebben leukemie en de leeftijden verschillen van echt baby's tot kinderen van mijn leeftijd. Ik ben wel een van de oudsten op de poli, maar maak nog niet echt contact met anderen van mijn leeftijd, die zijn er ook niet erg veel.
Een keer toen ik voor langere tijd in het ziekenhuis moest verblijven, moest ik samen met een andere jongen, ook van mijn leeftijd, naar de kno-arts, want we zouden beiden onze "VAP" krijgen die dag. Ik dacht dat ik het wel aankon om van de afdeling naar de kno-arts te lopen, ik vond dat ik geen rolstoel nodig had. Maar ja, toen we eenmaal in de lift zaten werd ik onwel en kreeg ik een aanval. Ik heb me nog nooit zo erg geschaamd, die jongen keek me zo raar aan. Maar ik wist gewoon niet wat er in m'n lichaam gebeurde, wist niet hoe ik moest reageren en durfde eerst niet aan te geven dat ik me niet goed begon te voelen. Totdat ik door m'n knieën zakte. Elke keer als ik die jongen tegen kom op de poli schaam ik me weer dood. Ook al kon ik er helemaal niks aan doen. Ik voelde me gewoon zo'n sukkel.

De hele poli is versierd met tekening van kinderen die zelf ziek zijn, vriendjes en vriendinnetjes van kindjes die ziek zijn en kindjes die net beter zijn geworden. Een tekening viel me erg op. De tekening van Rick. Een rood vel volgeplakt met hartjes, stickers en in de rechter bovenhoek stond er met sierlijke letters geschreven (waarschijnlijk door de verpleegsters, want aan z'n tekeningen te zien was ie nog erg jong) "Van Rick, voor alle zieke kindjes." Ik vraag me nog steeds af wie Rick is, of die ziek was of misschien wel een buurjongetje van iemand die ziek was. Ik heb geen idee. Maar elke keer als ik op bed lig en m'n chemo naar binnen druppelt kijk ik even naar Rick z'n tekening.

Heel erg bedankt Rick. Ik beloof je dat als ik beter ben, ik ook een tekening ga maken voor alle andere zieke kindjes, waarschijnlijk zal hij niet zo mooi worden als die van jou, aangezien ik helemaal niet kan tekenen.