10.11.14

Hoezo, ik mag niet gaan?

Afwachten, dat is wat ik doe. Afwachten of ik naar school kan, naar een concert kan of überhaupt bezoek kan krijgen. Soms lijkt het allemaal heel goed te gaan tot ik op het laatste moment met spoed weer word opgenomen en juist de dingen waar ik me zo op verheugde moet afzeggen. Dat vind ik nog steeds heel zwaar. Vaak voel ik me ook schuldig, als vriendinnen die helemaal van de andere kant van het land moeten komen 's ochtends vroeg een berichtje krijgen dat het "maar beter is dat ze niet komen."

Ik weet nog zo goed dat ik midden in de nacht met spoed werd opgenomen en mijn eerste vraag aan de oncoloog was; "Mag ik morgen naar de premiere van de One Direction film?" Maar eigenlijk wist ik het al.. "Dat lijkt ons geen goed plan." Op dat moment wilde ik echt schreeuwen van woede, want waarom nou? Waarom moet ik alles afzeggen en mag ik van bijna niks meer genieten en bepalen jullie alles. Ik heb toch ook rechten? Maar ja, "Eerst maar beter worden." Dat zeggen ze altijd.

Het is zo stom dat ik zelf niet meer kan bepalen wanneer ik iets wil doen, al is het maar een uurtje naar school gaan of een rondje door de buurt lopen. Dingen kosten ineens zoveel meer energie dan eerst. Hoe graag ik het ook wil, soms lukt het echt niet en heb ik zoveel pijn dat zelfs mijn dekbed van me afduwen al teveel gevraagd is.

Ik kan ook niet goed dingen plannen, ik wil het allemaal zo graag, maar ik wil me aan de andere kant ook niet teveel verheugen op dingen, want ik weet dat de klap die ik ga krijgen als ik weer ergens niet naar toe mag gaan, nog harder aan zal komen.

Ik zou eigenlijk volgende week een concert van Enrique Iglesias hebben, of misschien nog steeds wel. Maar ik besef nu pas dat er zoveel bij komt kijken. Want ik kan niet zomaar even in de trein stappen naar Amsterdam, dat is veel te gevaarlijk, want die conducteur weet echt niet dat ik Hodgkin stadium 2A heb, welke medicijnen ik gebruik en in welk ziekenhuis ik onder behandeling ben.
Ik moet gebracht en gehaald worden en ik moet er zeker van zijn dat ik sterk genoeg ben die dag. Maar hoe stom is het dat je al een half jaar wacht op een concert, je hele maandsalaris eraan uitgeeft en dan niet mag gaan. En dan heb je ook nog eens plekken naast de catwalk. Ik kan me er zo boos om maken, ik weet niet waarom. Misschien omdat ik het gewoon zo oneerlijk vind, maar er zijn genoeg anderen die hetzelfde meemaken en iedereen gaat er anders mee om.

Of het gala bijvoorbeeld, iedereen vraagt me of ik naar het school gala kom, maar ik kan daar niks over zeggen. Terwijl iedereen nu jurkjes aan het bestellen is, zit ik hier in m'n bed zonder een straaltje energie maar even een blog te schrijven over hoe stom en oneerlijk het leven wel niet kan zijn. Best triest eigenlijk, hahahaha.

Maar ja, 12 chemo's gehad, nog 2 te gaan en dan 4 december weer de PET-scan. Afwachten, dat is inderdaad wat ik doe.