11.11.14

"Was ik maar nooit naar de huisarts gegaan.."

Als je 1 jaar geleden tegen me had gezegd dat ik kanker zou krijgen had ik je waarschijnlijk heel hard uitgelachen. Want nooit had ik gedacht dat het mij zou overkomen, ik was er altijd wel heel bang voor. Vooral omdat het iedereen kan overkomen en ik maakte me er wel vaak zorgen over dat het een keer heel erg fout zou gaan en mijn leven een driedubbele flikflak zou maken.

Het is best eng als je erover nadenkt, dat er waarschijnlijk best veel mensen rondlopen met kanker en ze het helemaal niet weten. Ik kwam er gelukkig bij toeval achter, maar ik had zeker niet een paar dagen later moeten komen. Het is altijd bizar om van anderen te horen hoe zij erachter kwamen dat ze kanker hadden. Bij iedereen is het anders. Sommige tonen echt duidelijke symptomen en kunnen aangeven dat er iets mis is. Maar een baby van 1 kan niet aangeven dat hij of zij zich niet goed voelt. Die snapt daar natuurlijk helemaal niks van. Gelukkig kunnen de artsen steeds sneller handelen en heb ik een top huisarts die mij meteen doorstuurde naar de spoed. Ik kreeg namelijk op dezelfde dag al de diagnose, terwijl het bij anderen vaak nog weken duurt voordat ze überhaupt doorverwezen worden.

Soms dan denk ik ook echt van, "Was ik maar niet naar de huisarts gegaan, dan had ik nog een normaal leven gehad." Maar uiteindelijk schiet ik daarmee niks op, ik moet juist blij zijn dat ik er zo vroeg bij was en mijn behandeling zo snel kon starten. Maar het is toch stom en dat zal het ook altijd blijven. Ik moet het nu gewoon over me heen laten komen, hoe moeilijk dat ook is. Ik wil wel verder met mijn leven en het zal nog een hele tijd duren voordat ik weer de oude ben. Ik zal nog veel hulp nodig hebben, vooral psychologische, want ja, je bent bijna 16 en je hele leven staat op z'n kop. Aan de ene kant besef ik dat ik ziek ben, maar aan de andere kant probeer ik het ook weg te duwen. Maar hoe dan ook, die klap gaat ooit komen. Dat kan maanden duren, maar ook jaren.

Ik weet nog, dat ik toen ik op de Intensive Care lag, met een heleboel psychologen moest praten, want ik huilde niet. Ze snapte niet hoe het kon dat ik niet moest huilen, terwijl ik net had gehoord dat ik ernstig ziek was. Dus toen hebben ze zolang tegen me gepraat totdat ik ging huilen en een beetje besef kreeg van de situatie. Ze waren heel erg bang dat ik al m'n gevoelens zou opkroppen en uiteindelijk zou breken, van angst. Na een tijdje moest ik huilen, omdat ik zo ontzettend bang was om dood te gaan. Want dat is toch het eerste waar je aan denkt bij het woord kanker; de dood. De eerste paar dagen was ik heel erg bezig met "het dood gaan", ik had zelfs al een lijst gemaakt met muziek die ik graag op m'n begrafenis wilde, bizar. Maar ik kon het niet laten, als ik dan toch dood zou gaan, doen we dat op een manier die ik wil.

Gelukkig weet ik dat ik niet dood ga en dat ik nog genoeg tijd heb om deze wereld te terroriseren met m'n stomme en sarcastische opmerkingen.. Hahaha