Soms vraag ik me wel eens af wie, van vroeger, allemaal weet dat ik ziek ben. En of de jongens die mij vroeger kanker hebben toegewenst (geloof me dat zijn er genoeg, ook al deed ik eigenlijk (?) niks verkeerd) zich wel eens schuldig voelen. Maar ja, blijkbaar vonden die jongens het leuk om te hopen dat ik kanker zou krijgen. Gefeliciteerd, het is je gelukt. Nu blij? Dit zijn trouwens totaal geen dingen waarom ik 's nachts wakker zou liggen. Ik vraag me gewoon af of die kinderen zich wel eens slecht voelen, hun wens is uiteindelijk wel uitgekomen. Niet dat ik hun de schuld geef, het zal me een worst wezen.
Qua uiterlijk ben ik best wel veranderd. Ik was altijd het meisje met het lange blonde haar, zo werd ik ook vaak aangesproken, maar ja, ik heb nu geen haar meer en m'n hoofd is zo opgezwollen als een watermeloen door de prednison, dus knap ben ik niet, haha. Het is ook niet zo dat ik altijd een echt "meisje" was, ik was altijd meer "one of the boys". Ik droeg wel make-up, maar het maakte me niets uit om een keer zonder make-up naar school te gaan. Maar het is toch gek, want ik ben niet meer dezelfde. Als ik naar oude foto's kijk dan kan ik me gewoon niet meer voorstellen hoe het is om dat lange haar te hebben, of om een smal gezicht te hebben. Om gewoon zoals elke andere puber eruit te zien.
Zodra ik een foto op Instagram plaats dan is de standaard reactie altijd: "Je bent nog steeds prachtig." Maar tuurlijk weet ik dat dat niet zo is, hoe lief de berichtjes ook zijn. Ik ben niet prachtig, ik ben kaal en dat is lelijk. Zeg nou zelf, welke jongen valt er nou op iemand zonder haar en een gezicht vol met pukkels. Ik was juist net zo blij dat ik die tijd met pukkels had overleefd, maar ja, dan word je wakker en zit je hele gezicht vol lelijke, rode, kapotte, opgezette mini bitches die ook nog eens vet veel jeuken. Thanks, prednison!
Ook al was ik nooit echt heel meisjesachtig, het is niet leuk om, vooral op deze leeftijd jezelf helemaal kwijt te raken. Van binnen ben ik nog dezelfde en ik zal ook niet veranderen, maar van buiten kun je me niet meer vergelijken met hoe ik 2,5 maand geleden was. Ik weet dat mijn haar terug gaat komen, dat de pukkels en het opgezwolle hoofd weg gaan trekken. Maar het zuigt vies hard hoor, geloof me.
Volgende maand word ik 16. Ik had zo gehoopt dat ik dan met vrienden voor het eerst een keertje "uit kon gaan", maar ik voel me zo lelijk dat ik me gewoon niet durf te vertonen. Ik word overal aangestaard door mensen, want je kan nou niet bepaalt zeggen dat ik er heel normaal uit zie. Het valt wel op dat ik anders ben, dat ik ziek ben. Ik hoop gewoon dat ik snel weer normaal kan worden, naar feestjes kan gaan en überhaupt over straat kan lopen zonder dat iedereen zich eerst omdraait om te kijken hoe "zielig ik wel niet ben".
Ik wil met dit bericht trouwens helemaal geen aandacht vragen of om berichtjes zeuren. Dit is gewoon de realiteit. Dit is hoe ik me voel; lelijk. En ik heb niemand nodig om te zeggen dat ik het niet ben, want het is gewoon zo. Ik kan mijn gevoel niet 1,2,3 veranderen.
WELCOME
