Ik heb mijn blog niet omdat ik aandacht wil. Ik wil geen aandacht omdat ik ziek ben, ik wil niet gezien worden als dat zieke meisje. Ik schrijf omdat ik van me af wil schrijven. Omdat ik de afgelopen maanden bijna niks anders kon dan schrijven. Ik kwam in een wereld terecht waar ik zelf bijna niks van af wist, maar vele anderen ook niet. Ik wilde een "eye opener" zijn voor anderen. Vooral voor leeftijdsgenoten. Het begrip kanker werd vaak weggestopt in een hoekje. Het is een taboe. Ik wil die doorbreken om te schrijven over (bijna) alles wat er in mij omgaat en wat ik allemaal moet doen om mijn leven weer langzaam op te bouwen en wat ik heb moeten doen om in leven te blijven.
Vroeger stond ik liever op de achtergrond dan op de voorgrond. Dingen voor de klas doen vond ik doodeng, maar ook weer een grote uitdaging. Ik wilde alles laten zien wat ik in me had en was een echte perfectionist als het aankwam op presentaties, werkstukken en verslagen.
Nu werd ik gedwongen op de voorgrond geplaatst tegen mijn zin in. Mijn ziekte ging een eigen leven leiden. Mensen wilden niet meer met me praten omdat ze met me meeleefden, ze wilden met me praten omdat ik interessant ben. Ik ben die ene met kanker. Super leuk als je dan vrienden met diegene bent. Ik werd gebruikt door mensen. Mensen die ik jaren niet had gesproken deden ineens alsof ik hun beste vriend was. Iedereen wilde alles, maar dan ook alles weten. Ik kwam zelfs op het punt dat ik mijn telefoon kapot wilde gooien, ik wilde geen bezoek meer ontvangen en wilde elk social media verwijderen. Zelfs nadat ik vroeg of mensen me met rust wilde laten bleven veel mensen maar doorgaan.
Toen ik in het ziekenhuis met een van de verpleegsters aan het praten was zei ze dat ik misschien wel een blog kon beginnen. Dat het zo makkelijker was om de informatie te verspreiden in een keer, in plaats van dat ik alles duizend keer moest vertellen. Ik vond dat wel een goed idee, dus een paar dagen later was lucinderful.blogspot.nl geboren. Ik merkte dat ik meer rust kreeg. Mensen begrepen het bericht achter de blog. Alleen een aantal niet..
Dus deze is voor jullie..
Stel je zou mij zijn, je zou te horen krijgen dat je kanker had, dat je misschien wel dood kan gaan, dat binnen een paar minuten nadat je het zelf te horen had gekregen heel Heerenveen het weet, dat je meer dan 70 Whatsapp gesprekken open hebt staan, met allemaal onbekende nummers, in een uur nadat je het verschrikkelijke life changing nieuws hebt gekregen, dat mensen boos worden als je geen reactie geeft, dat je duizend keer dezelfde vraag krijgt, dat je helemaal gek wordt van alles, dat je bijna doordraait, wat dan? Wat zou jij doen? Ja, je accounts verwijderen van al je social media zou een optie zijn. Maar voor mij niet. Want niet alleen ik werd lastig gevallen, ook mijn vrienden. Dus als ik voor mezelf zou kiezen op die manier dan zouden mijn vrienden daar de dupe van zijn?
Ik merkte ook dat niet alleen mensen die mij kenden het fijn vonden om te lezen hoe het met me ging. Maar ook vrienden, familieleden en klasgenoten van vrienden van mij. Vanaf dat moment was mijn blog niet alleen maar om mensen in te lichten over mijn eigen situatie, maar ook om mensen in te lichten over kanker. Hoe het is om als 15/16-jarig meisje kanker te hebben. Hoe ik met alles om ga. Ik wilde mensen meenemen in mijn wereld. Ze een kijkje geven. Ik wilde de taboe die om kanker hangt doorbreken door middel van het vertellen van mijn verhaal, met de ups en de downs. En dat ook nog eens met veel sarcasme en humor. Dat is namelijk wie ik was, ben en altijd zal blijven.
Ik kreeg steeds meer lezers, steeds meer mensen die mij helemaal niet persoonlijk kennen. Mijn blog groeide en groeide en ik kreeg zelf heel veel energie en kracht van het schrijven. Toen mijn blog zoveel lezers kreeg besloot ik om een domeinnaam te kopen en al snel daarna mocht ik advertenties op mijn site plaatsen vanwege de vele bezoekers Het luchtte op. De reacties gaven me moed en mensen begonnen mij als een inspiratie te zien, terwijl dat nooit mijn bedoeling was. Ik kreeg allemaal mailtjes, kaartjes en pakketjes van mensen die ik nog nooit had gezien. Mensen die heel ver van me afstonden toonden hun medeleven, terwijl de mensen die dat hadden moeten doen me in de steek lieten. Sommige lezers doneerden zelfs hun haar na het zien van mijn filmpje.
Ik ben 16 en heb kanker. Wat verwacht je dan van me? Ik pik het nog steeds niet dat ik deze ziekte heb, dat deze stomme kaaaaa uuuuu teeeee ziekte überhaupt bestaat. Ik wil mijn leven leiden zoals ik dat zelf wil. Ik wil doen wat anderen van mijn leeftijd doen en ik wil normaal zijn. Ik probeer geen aandacht voor mezelf te vragen met mijn site. Ik probeer aandacht voor die f**********cking kanker te vragen want velen van mijn leeftijd zien het nog steeds als een grap en denken dat ze maar in elke zin het woord kanker kunnen en mogen gebruiken. Ik heb iets nodig waar ik al mijn frustraties kan uiten. Mijn blog helpt mij en als andere mensen daar anders over denken. OK. Maar houd het lekker voor je. Mijn blog is van mij en ik schrijf hier wat ik wil. Het is mijn uitlaat klep. Kanker is stom, zet je hele leven op z'n kop en maakt er een nachtmerrie van, eentje waarvan je denkt dat die nooit zal eindigen.
Zo, dat is gezegd. Tot morgen!
