Zo, daar ben ik dan met mijn blog. Een paar maanden geleden had ik nooit gedacht dat ik het aandurfde om er een aan te maken, maar er zijn ondertussen wat veranderingen geweest die mij aan het denken hebben gezet. Want ja, op 24 september 2014 kreeg ook ik te horen dat ik kanker heb. Een kut ziekte, maar dat wisten jullie al.
Mijn gezondheid liet me 2 jaar geleden al een beetje in de steek, maar dit keer was het echt raak. Met een kuchje ging ik op de ochtend van 24 september naar mijn huisarts, helaas niet voor een hoestdrankje, maar voor een doorverwijzing naar de spoedeisende hulp en later in de ambulance met spoed naar het UMCG. Een chaos was het, dat kan ik jullie wel zeggen. In het begin vond ik het allemaal een beetje overdreven, ik moest erom lachen, dacht dat de artsen gewoon niks te doen hadden en dat ze me om die reden maar wat testjes lieten doen. Maar uiteindelijk viel alles op z'n plek, helaas. Toen ik met spoed M2 binnenreed, de kinderoncologie afdeling in het UMCG, was mij al een beetje duidelijk wat er aan de hand was, ook al was er in Heerenveen tegen mij gezegd dat ze dachten dat ik een longembolie had. Maar nee, ik moest weer opgezette lymfeklieren hebben, tof man. Nee dus, want weet je wat dat betekent? Dat betekent dat je fucking lymfeklierkanker hebt, oftewel, een Hodgkin-lymfoom. Ja, das pittig kut.
Maar om even terug te komen op de titel van deze blogpost.. Nou, ik heb deze blog aangemaakt om mijn verhalen, belevingen en mijn zware strijd met iedereen te kunnen delen. Want kanker is een rotziekte en zet je hele leven op z'n kop. Je kan er niks aan doen, het overkomt je. Het is "domme pech" zoals mijn oncoloog dat zei. Ik wil laten zien dat soms, het einde heel dichtbij kan komen. Ook al denk je dat het jou nooit zal overkomen. Want het is immers altijd bij de buren, of de overburen, of een verre, verre, verre achterneef. Maar nee, nooit bij jou. Dat was ook wat ik dacht. Maar ik was fout, vies fout. Je leven kan binnen 5 uur veranderen. Ik ging namelijk binnen 5 uur van een normaal meisje, naar een ernstig ziek meisje met kanker. Of ik bezig ben met de dood? Nee, totaal niet. Ik ga dit gewoon winnen, dat weet ik. Ik ben gewoon bezig met het plannen van concerten, vakanties en het moment wanneer ik schoon verklaart word. De artsen zijn positief, genezing hebben ze beloofd. Daar houd ik me aan. Hopelijk mijn lichaam ook. Tuurlijk ben ik bezig met een bucketlist en natuurlijk ga ik veel meer genieten van de dingen die zo "normaal" zijn, omdat ik ze nu niet kan doen, nog niet tenminste. Het zijn die kleine, normale, dagelijkse dingen die ik mis. Naar school gaan is niet mogelijk, soms kan ik 2/3 uurtjes naar school, maar daarna wordt m'n lichaam een bitch en moet ik naar huis om te rusten. Zelf naar de wc gaan, oh wat vond ik het verschrikkelijk dat ik niet zelf naar de wc kon en afhankelijk was van de verpleegsters. DOUCHEN! Jemig, wat mis ik "normaal" douchen, want nu moet ik op een douchestoel (???) zitten en me wassen. Gelukkig ben ik wel snel klaar, want m'n haar wassen hoeft niet, want dat heb ik namelijk niet meer. Ja jongens, ik, die altijd bezig was met haar haar, is nu kaal. Lachen man.
Maar mijn punt is, dat alles zo voorbij kan zijn. Het maakt niet uit hoe gezond je leeft, hoevaak je bidt voor God, hoeveel vrijwilligerswerk je doet of hoeveel geld je hebt. Het kan iedereen overkomen. En dat zuigt. En ik hoop dat ik met mijn blog vooral jongeren kan inspireren om te genieten, om te houden van het leven en om zuinig te zijn met je gezondheid. Want je gezondheid is zo belangrijk.
Nou, ik denk dat dit het wel even was voor nu. Maar denk niet dat je van me af bent, want ik heb nog GENOEG te vertellen.
:D
